ISABEL II

Raiña de España (Madrid, 1830 - París, 1904). Isabel II naceu do cuarto matrimonio de Fernando VII coa súa sobriña María Cristina de Borbón, pouco despois de que o rei promulgase a Pragmática pola que se restablecía o dereito sucesorio tradicional castelán, segundo o cal podían acceder ao Trono as mulleres en caso de morrer o monarca sen descendentes homes.

En virtude daquela norma, Isabel II foi xurada como princesa de Asturias en 1833 e proclamada raíña ao morrer o seu pai naquel mesmo ano; con todo, o seu tío Carlos María Isidro non recoñeceu a lexitimidade desta sucesión, reclamando o seu dereito ao Trono en virtude da lexislación anterior e desencadeando con esta actitude a Primeira Guerra Carlista (1833-40).

Ata que Isabel II alcanzase a maioría de idade, a Regencia recaeu na súa nai María Cristina, a cal encabezou a defensa dos seus dereitos dinásticos contra os partidarios de don Carlos; para iso estableceu unha alianza cos liberais, que vían na opción isabelina a posibilidade de facer triunfar as súas ideas fronte ao partido absolutista agrupado ao redor de don Carlos.
En consecuencia, chamou ao goberno aos liberais e aceptou o réxime semiconstitucional do Estatuto Real (1834); a presión dos liberais máis avanzados obrigaríalle logo a admitir a nacionalización dos bens da Igrexa (desamortización de Mendizábal) e o establecemento dun réxime propiamente liberal (Constitución de 1837). Namentres, a sorte das armas foi favorable para a causa de Isabel, pois os exércitos de Espartero conseguiron impoñerse aos carlistas na fronte do Norte (Convenio de Vergara de 1839) e no Maestrazgo (derrota de Cabrera en 1840).

Naquel mesmo ano, con todo, María Cristina foi apartada da Regencia e expulsada de España, desacreditada polo seu matrimonio morganático e pola súa actitude remisa ao liberalismo progresista; o propio xeneral Espartero sucedeulle como rexente en 1841. Por entón decantáronse xa as dúas correntes nas que se dividiu a «familia» liberal: o partido moderado (conservador) e o partido progresista (liberal avanzado).

Despois de tres anos de Regencia de Espartero e de consecuente predominio político dos progresistas, en 1843 foi derrocado o rexente por un movemento no que participaron moderados e progresistas descontentos (1843); para evitar unha nova Regencia, decidiuse adiantar a maioría de idade de Isabel II, quen comezou, por tanto, o seu reinado persoal con só 13 anos. Unha manobra dos moderados completou a operación apartando do poder ao progresista Olózaga baixo a acusación de forzar a vontade da raíña nena.
En diante, Isabel II inclinaría sistematicamente as súas preferencias políticas cara aos moderados, incumprindo o seu papel arbitral de raíña constitucional ao chamar a formar goberno sempre ao mesmo partido, o cal obrigou aos progresistas para recorrer á forza para ter opción de gobernar; por esa razón sucedéronse os pronunciamientos, mecanismo de insurrección militar, frecuentemente combinada con algaradas rueiras, para forzar un cambio político.

A ignorancia e candidez de Isabel II complicáronse coa súa insatisfacción sexual, froito do desgraciado matrimonio que lle arranxaron aos 16 anos co seu primo Francisco de Asís; unha sucesión de amantes reais adquiriron influencia sobre as decisións da Coroa, á vez que confesores e conselleiros aproveitaban o sentimento de culpabilidade e os accesos relixiosos da raíña para facer sentir tamén a súa influencia. Isabel II rodeouse así dunha «camarilla» palaciega con influencia política extraconstitucional, causa adicional do seu descrédito ante o pobo e a opinión liberal.

FONTE DE INFORMACIÓN: http://www.biografiasyvidas.com/biografia/i/isabel_ii_de_espana.htm