Ao falar dos grandes escritores galegos que pasaron ao longo da nosa historia a case todos se nos veñe a cabeza Rosalía de Castro.
Naceu en Santiago de Compostela en 1837 e morreu en 1885 en Padrón.
Escritora española en lenguas castellana y gallega. Perteneciente por línea materna a una familia noble, su adolescencia estuvo dominada por una profunda crisis debida al descubrimiento de su condición de hija ilegítima de un sacerdote, y por una delicada salud, que jamás mejoró.
O seu primeiro libro, A flor, publicouse en Madrid en 1857 e recibiu elogiosas críticas de Manuel Martínez Murguía, crítico destacado do Renacemento galego, con quen Rosalía de Castro contraeu matrimonio ao ano seguinte. Viviu no medio de constantes penurias económicas, dedicada ao seu fogar e aos seus fillos; a morte da súa nai e a dun dos seus fillos foron dous duros golpes para ela.
A esta amarga experiencia refírese a súa primeira obra de madurez, o libro de poemas Á miña nai (1863), ao cal seguiron os Cantares galegos (1863), canto ao seu Galicia rural, cheo de añoranza e denuncia ante a explotación dos segadores por parte de Castela. Con Cantares galegos, escrito integramente en lingua galega, deu comezo o renacemento poético nesa lingua.
Regresou despois á novela con Ruínas (1866), historia de tres mulleres exemplares e desdichadas no seo dun ambiente moderno que perciben como alleo. Un ano despois publicouse a súa obra narrativa máis conseguida, O cabaleiro das botas azuis (1867), novela misteriosa e fantástica que conecta co mellor do seu labor lírico.
En 1880 apareceu o seu segundo libro en galego, as Follas novas, expresión angustiada e intimista sobre a morte e a soidade do ser humano. Pechan a súa produción literaria a novela O primeiro tolo (1881) e o poemario en lingua castelá Nas beiras do Sar (1885); este último continúa a liña de meditación metafísica iniciada con Follas novas, aínda que acentuando esta vez o sentimento relixioso.
A obra de Rosalía, que se move entre unha preocupación de tipo social polas duras condicións dos pescadores e os campesiños galegos e outra de carácter metafísico que a sitúa dentro da literatura existencial, equiparouse á de Gustavo Adolfo Bécquer en tanto que representante tardía do Romanticismo español, aínda que esta relación vén máis pola comunidade de fontes literarias que por unha real afinidade de actitude literaria e vital.
A súa poesía, en particular, denota ansiedade, unha inquietude angustiada ante estraños presentimentos que se perciben como propios no máis próxima contorna. Así mesmo, a súa dolorosa sensibilidade proxectou un conxunto de magníficas visións da paisaxe galega nas que predomina unha atmosfera gris de tristeza indefinible. Esa sensibilidade foi a que transportou unha concepción da natureza como a dunha realidade animada, misteriosa, e cuxos signos máis visibles falan dunha vida doente.
Fonte de información: http://www.biografiasyvidas.com/biografia/c/castro_rosalia.htm
Ningún comentario:
Publicar un comentario