Mendel

Nas últimas clases estivemos dando todo e relacionado coa xenética e como non, non podía fatal: MENDEL!
Quen era Mendel? Algún de vós os preguntaredes pois aquí podedes ler un pouco da sá vida.

(Johann Gregor ou Gregorio Mendel; Heizendorf, hoxe Hyncice, actual República Checa, 1822 - Brünn, hoxe Brno, ide., 1884) Monxe e botánico austriaco que formulou as leis da herdanza biolóxica que levan o seu nome. Os seus rigorosos experimentos sobre os fenómenos da herdanza nas plantas constitúen o punto de partida da xenética, unha das ramas fundamentais e emblemáticas da bioloxía moderna.
O seu pai era un veterano das guerras napoleónicas, e a súa nai, a filla dun xardineiro. Tras unha infancia marcada pola pobreza e as penalidades, en 1843 Johann Mendel ingresou no mosteiro agostiño de Königskloster, próximo a Brünn, onde tomou o nome de Gregor e foi ordenado sacerdote en 1847.

Residiu na abadía de Santo Tomás (Brünn) e, para poder seguir a carreira docente, foi enviado a Viena, onde se doutorou en matemáticas e ciencias (1851). En 1854 Mendel converteuse en profesor suplente da Real Escola de Brünn, e en 1868 foi nomeado abade do mosteiro, por mor do cal abandonou de forma definitiva a investigación científica e dedicouse en exclusiva ás tarefas propias da súa función.

O núcleo dos seus traballos (que comezou no ano 1856 a partir de experimentos de cruzamientos con chícharos efectuados no xardín do mosteiro) permitiulle descubrir as tres leis da herdanza ou leis de Mendel, grazas ás cales é posible describir os mecanismos da herdanza e que serían explicadas con posterioridade polo pai da xenética experimental moderna, o biólogo estadounidense Thomas Hunt Morgan (1866-1945).

No século XVIII desenvolveuse xa unha serie de importantes estudos acerca de hibridación vexetal, entre os que destacaron os levados a cabo por Kölreuter, W. Herbert, C. C. Sprengel e A. Knight, e, xa no século XIX, os de Gärtner e Sageret (1825). A culminación de todos estes traballos correu a cargo, por unha banda, de Ch. Naudin (1815-1899) e, polo outro, de Gregor Mendel, quen chegou máis lonxe que Naudin.
As tres leis descubertas por Mendel enúncianse como segue: segundo a primeira, cando se cruzan dúas variedades puras dunha mesma especie, os descendentes son todos iguais; a segunda afirma que, ao cruzar entre si os híbridos da segunda xeración, os descendentes divídense en catro partes, das cales tres herdan o chamado carácter dominante e una o recesivo; por último, a terceira lei conclúe que, no caso de que as dúas variedades de partida difiran entre si en dúas ou máis caracteres, cada un deles transmítese con independencia dos demais.

Para realizar os seus traballos, Mendel non elixiu especies, senón razas autofecundas ben establecidas da especie Pisum sativum. A primeira fase do experimento consistiu na obtención (mediante cultivos convencionais previos) de liñas puras constantes e en recoller de maneira metódica parte das sementes producidas por cada planta. A continuación cruzou estas estirpes, dúas a dúas, mediante a técnica de polinización artificial. Deste xeito era posible combinar, de dous en dous, variedades distintas que presentan diferenzas moi precisas entre si (sementes lisas-sementes engurradas; flores brancas-flores coloreadas, etc.).
A análise dos resultados obtidos permitiu a Mendel concluír que, mediante o cruzamiento de razas que difiren polo menos en dous caracteres, poden crearse novas razas estables (combinacións novas homocigóticas). A pesar de que remitiu os seus traballos con chícharos á máxima autoridade da súa época en temas de bioloxía, W. von Nägeli, as súas investigacións non obtiveron o recoñecemento ata o redescubrimiento das leis da herdanza por parte de Hugo de Vries, Carl E. Correns e E. Tschernack von Seysenegg, quen, con máis de trinta anos de atraso, e despois de revisar a maior parte da literatura existente sobre o particular, atribuíron a Johan Gregor Mendel a prioridade do descubrimento.

Fonte de información: http://www.biografiasyvidas.com/biografia/m/mendel.htm