A última tentación de cristo

O conflito de Cristo é o de todos os grandes homes. A el, segundo a fe cristiá, chamouno Deus; ao resto chámaos a humanidade. Entendido como o principio de realidade, Deus é o inexpresable e incomprensible absoluto que heroes e sabios loitan por asimilar no choque absurdo entre a mortalidade e o entendemento. Morremos moi pronto para sabelo todo. Tal é o conflito espiritual eterno que salienta o prólogo ao comezo da última tentación de Cristo (The Last Temptation of Christ, 1988), e é tamén o compoñente humano do seu protagonista, que o liga coa especie.

Lonxe dos evanxeos, o Cristo (Willem Daofe) de Martin Scorsese está feito de medo e dúbida aínda ao momento da crucifixión. Os seus aforismos e as súas parábolas parécenlle inexplicables mesmo a el porque a vontade divina é allea a unha lóxica humana. Como a realidade, o Deus de Scorsese ?e lle bíblico? non se expresa de maneira clara porque a súa condición infinita é incomprensible para o home; entón só a mentira e a tentación, ao ser negadas, revelan a virtude. Como as mentiras finas segundo Óscar Wilde, que son evidencia de si mesmas, os praceres con que Satán tenta a Cristo demostran o que non é a probidad. A carga de Cristo é, como a de Edipo ante a Esfinge, resolver eses enigmas para atopar e seguir a vontade de Deus.

Pero o Cristo de Scorsese pode elixir. Entre menos evidentes as tentacións, máis erros comete. Desde o principio vemos esta tendencia para errar na súa indiferenza cara ao seu chamado. ?Divos ámame?, di, ?quero que se deteña?. E por iso Judas (Harvey Keitel) condénao: ?Eu loito. Ti colaboras?. Cristo fai cruces para os romanos en plena revolución en Judea porque o seu refuxio, o seu deus, é o medo. E non só iso. O temor é a primeira ferramenta de Cristo para xuntar aos seus seguidores. Para evitar que María Magdalena sexa apedreada, Cristo promete a ira divina en forma de parálise para os malfeitores. Seica dando razón a Friedrich Nietzsche, que no anticristo rexeita o cristianismo por basearse nunha aversión á dor, Cristo expresa a vontade divina como un torrente de temor e castigo que esmaga ao home no seu intento por romper os mandamentos.

Con todo, o propio Cristo é libre de reconsiderar e redimirse. As súas transformacións discursivas, que van do medo ao amor, e de aí á morte, desorientan e parecen expresar que o fin xustifica todos os medos, pero o medio último, o sacrificio, termina revelando non só a vontade divina, senón a crucifixión como entrega, como amor aos homes. Cristo teme á morte e grita, como no Evanxeo segundo Mateo, ?Pai, por que me esqueciches?. A desesperación e a dor, pero sobre todo o medo, invocan a Satán, quen, disfrazado de anxo, ofrece a Cristo unha alternativa. A última tentación do título, unha vida libre da profecía, do peso atlántico de representar a Deus no mundo, fai baixar a Cristo. El aínda é covarde.
Fonte de información: http://butacaancha.com/la-ultima-tentacion-de-cristo-el-temor-y-la-virtud/