Madre Teresa de Calcuta

(Agnes Gonxha Bojaxhiu; Skopje, actual Macedonia, 1910 - Calcuta, 1997) Relixiosa albanesa nacionalizada india, premio Nobel da Paz en 1979. Cando en 1997 faleceu a Nai Teresa de Calcuta, a congregación das Misioneiras da Caridade contaba xa con máis de cincocentos centros nun centenar de países. Pero quizá a orde que fundou, cuxo obxectivo é axudar a "os máis pobres dos pobres", é a parte menor do seu legado; a maior foi erixirse nun exemplo inspirador recente, na proba palpable e viva de como a xenerosidade, a abnegación e a entrega aos demais tamén teñen sentido en tempos modernos.
Nada no seo dunha familia católica albanesa, a profunda relixiosidade da súa nai espertou en Agnes a vocación de misioneira aos doce anos. Sendo aínda unha nena ingresou na Congregación Mariana das Fillas de María, onde iniciou a súa actividade de asistencia aos necesitados. Conmovida polas crónicas dun misioneiro cristián en Bengala, aos dezaoito anos abandonou para sempre a súa cidade natal e viaxou ata Dublín para profesar na Congregación da nosa Señora de Loreto. Como quería ser misioneira na India, embarcou cara a Bengala, onde cursou estudos de maxisterio e elixiu o nome de Teresa para profesar.

Apenas feitos os votos pasou a Calcuta, a cidade coa que habería de identificar a súa vida e a súa vocación de entrega aos máis necesitados. Durante case vinte anos exerceu como mestra na St. Mary's High School de Calcuta. Con todo, a profunda impresión que lle causou a miseria que observaba nas rúas da cidade moveuna a solicitar a Pío XII a licenza para abandonar a orde e entregarse por completo á causa dos menesterosos. Enérxica e decidida nos seus propósitos, Santa Teresa de Calcuta pronunciou por entón o que sería o principio fundamental da súa mensaxe e da súa acción: "Quero levar o amor de Deus aos pobres máis pobres; quero demostrarlles que Deus ama o mundo e que lles ama a eles".
En 1948, pouco despois de proclamada a independencia da India, obtivo a autorización de Roma para dedicarse ao apostolado en favor dos pobres. Mentres estudaba enfermería coas Irmás Misioneiras Médicas de Patna, Teresa de Calcuta abriu o seu primeiro centro de acollida de nenos. En 1950, ano en que adoptou tamén a nacionalidade india, fundou a congregación das Misioneiras da Caridade, cuxo pleno recoñecemento atoparía numerosos obstáculos antes de que Pablo VI fixéseo efectivo en 1965.
Á vez que a súa congregación, cuxas integrantes debían sumar aos votos tradicionais o de dedicarse totalmente aos necesitados, abría centros en diversas cidades do mundo, ela atendía a miles de desherdados e moribundos sen importarlle a que relixión pertencían: "Para nós non ten a menor importancia a fe que profesan as persoas ás que prestamos asistencia. O noso criterio de axuda non son as crenzas, senón a necesidade. Xamais permitimos que alguén se afaste de nós sen sentirse mellor e máis feliz, pois hai no mundo outra pobreza peor que a material: o desprezo que os marxinados reciben da sociedade, que é a máis insoportable das pobrezas."

En concordancia con esta palabras, Santa Teresa de Calcuta converteu no premio dunha rifa un coche convertible que lle deu o papa Pablo VI durante a súa visita á India en 1964 (agasallo á súa vez da comunidade católica) e destinou os fondos recadados á creación dunha leprosería en Bengala; posteriormente convencería ao papa Xoán Paulo II de abrir un albergue para indixentes no mesmo Vaticano.
O enorme prestixio moral que a Nai Teresa de Calcuta soubo acreditar co seu labor en favor de "os pobres máis pobres" levou á Santa Sé para designala representante ante a Conferencia Mundial das Nacións Unidas celebrada en México en 1975 con ocasión do Ano Internacional da Muller, onde formulou o seu ideario baseado na acción por encima das organizacións. Catro anos máis tarde, santificada non só por aqueles a quen axudaba senón tamén por gobernos, institucións internacionais e poderosos personaxes, recibiu o premio Nobel da Paz.
FONTE DE INFORMACIÓN: http://www.biografiasyvidas.com/biografia/t/teresa_decalcuta.htm