Buero Vallejo

Antonio Buero Vallejo naceu en Guadalaxara, en 1916. O seu pai, Francisco, era un militar gaditano que ensinaba Cálculo na Academia de Enxeñeiros de Guadalaxara; a súa nai, María Cruz, era de Taracena (Guadalaxara). O seu irmán maior Francisco naceu en 1911 e a súa irmá pequena Carmen en 1926.
Toda a súa infancia pasouna na Alcarria, salvo dous anos (1927-1928) que viviu en Larache (Marrocos), onde fora destinado o seu pai. Afeccionouse á lectura na gran biblioteca paterna e tamén á música e á pintura: desde os catro anos debuxou incansablemente. O seu pai levábao habitualmente ao teatro e aos nove anos xa dirixía representacións nun teatrillo de xoguete. Estudou Bacharelato en Guadalaxara (1926-1933) e espertouse o seu interese polas cuestións filosóficas, científicas e sociais. En 1932 recibiu un premio literario para alumnos de ensinos medios e Maxisterio pola narración O único home, que non se editou ata 2001. Comezou a escribir unhas Confesións que logo destruíu. En 1934, a familia trasladouse a Madrid, onde ingresou na Escola de Belas Artes de San Fernando, alternando as clases coa súa asistencia ao teatro e a lectura.
Ao comezar a Guerra Civil quixo alistarse como voluntario, pero o seu pai impediullo. Leste, militar, foi detido e fusilado o 7 de decembro de 1936. En 1937 foi chamado a filas e incorporouse a un batallón de infantería, colaborando con debuxos e escritos na Voz da Sanidade e noutras actividades culturais. En Benicasim coñeceu a Miguel Hernández.
Ao finalizar a guerra, Buero atopábase na Xefatura de Sanidade de Valencia, onde se lle recluíu uns días. Pasou un mes no campo de concentración de Soneja (Castelló) e finalmente deixáronlle volver ao seu lugar de residencia con orde de presentarse ás autoridades, orde que non cumpriu. Comezou a traballar na reorganización do Partido Comunista, ao cal se afiliou durante a contenda e de cuxa militancia se foi afastando anos despois.
Foi detido en maio ou xuño de 1939 e condenado á morte con outros compañeiros por «adhesión á rebelión». Tras oito meses, se lle conmutó a pena por outra de trinta anos. Pasou por diversos cárceres: na de Conde de Toreno permaneceu ano e medio. Alí debuxou un famoso retrato de Miguel Hernández amplamente reproducido cuxo orixinal conservan os herdeiros de Miguel Hernández e axudou nun intento de fuga que lle inspirou máis tarde certos aspectos da Fundación. Na de Yeserías apenas estivo mes e medio, uns tres anos no Dueso e outro máis na prisión de Santa Rita. Escribiu sobre pintura e fixo centos de retratos dos seus compañeiros, establecendo moi boas amizades con algúns deles e mantendo contacto tras a súa saída de prisión. Saíu do penal de Ocaña en liberdade condicional, aínda que desterrado de Madrid, a principios de marzo de 1946. Fixou a súa residencia en Carabanchel Baixo e fíxose socio do Ateneo; publica debuxos en revistas, pero xa lle atrae máis a escritura narrativa e, finalmente, a dramática.
O seu primeiro drama escribiuno sobre a cegueira, Na ardente escuridade, nunha semana do mes de agosto de 1946, e Historia desapiadada e Outro xuízo de Salomón en 1948 (obras que despois destruíu e non se conservaron). Entre 1947 e 1948 escribiu Historia dunha escaleira, inicialmente chamada A escaleira. Presentouse ao premio Lope de Veiga, que gañou con Historia dunha escaleira, cuxo estreo en outubro de 1949 tivo tal éxito que o consagrou para sempre entre crítica e público. Ese mesmo ano gañou tamén o premio da Asociación de amigos dos Quintero coa peza nun acto: As palabras na area. Publicou e estreou de forma constante en Madrid e Historia dunha escaleira foi levada ao cinema por Ignacio F. Iquino.
FONTE DE INFORMACIÓN: https://es.wikipedia.org/wiki/Antonio_Buero_Vallejo#Biograf.C3.ADa