En París (a súa residencia permanente) fundou en 1961 con outros mozos o movemento "pánico", con influencias de Tristan Tzara e o dadaísmo e estimulado tamén por André Breton. Coñeceu á que logo sería a súa muller e tradutora, Loce Moreau, e estreou Pique-Nique en Campagne (1959), dirixida por Jean Marie Serrau. Ese mesmo ano obtivo unha bolsa que o levou a Estados Unidos, ocasión que aproveitou para percorrer case todo o país. Cando volveu a Francia, a súa obra consolidouse en primeira liña das vangardas.O seu teatro, encadrado na tendencia do absurdo, asume a mirada do neno (allea a toda racionalización) e concibe o escenario como centro de confusión, terror, euforia, caos, pero tamén culto da felicidade e rexeitamento de toda lei moral. A través das súas estreas e a súa publicación en París o teatro de Fernando Arrabalde alcanzou renome universal.
Xa nas súas primeiras obras elixe universos circulares ou espacialmente pechados; así nos dous verdugos (Lles deux bourreaux, 1956) e no cemiterio de automóbiles (Lle cimetière deas voitures, 1957). Coa provisión de elementos surrealistas, as bases do seu teatro desenvólvense nunha procura formal, tanto polo que respecta ao tratamento do espazo escénico como ao traballo expresivo do xesto: Cerimonia para un negro asasinado (Cerémonie pour un noir assassiné), O arquitecto e o emperador de Asiria (L'architecte et l'empereur d'Assyrie, 1966) e Oe, patria, a miña aflición (1977) contan entre os seus títulos máis significativos.
Paralelamente, Fernando Arrabalde desenvolveu un labor como cineasta; a miúdo, do mesmo xeito que no seu teatro, inspírase, con virulenta iconoclastia, nas súas obsesións españolas. Iníciase o seu filmografía con Viva a morte (1970) e continúa con Irei como un cabalo tolo (1973), A árbore de Guernica (1976) e A odisea do Pacífico (1980). Por último, mencionemos a súa obra de narrador, marcada así mesmo por unha vontade experimental e provocadora: as novelas Baal Babylone (1959), Arrabalde celebrando a cerimonia da confusión (1966), A torre ferida polo raio, que foi galardoada co premio Nadal 1983 e A virxe vermella (1986).
De entre as súas últimas obras teatrais cabe citar Breviario de amor dun halterófilo (1987); A travesía do Imperio (1988); A extravagante cruzada dun revolucionario obeso (1989); Róubame un billoncito (1990) e A carga dos centauros (1990). O Teatro completo, publicado en dous volumes, viu a luz durante o bienio 1997-1998. Por outra banda, entre as súas novelas máis recentes destacan A filla de King Kong (1988); A extravagante cruzada dun castrado namorado (1990); O mono, ou enganchado ao cabalo (1994) e Cerimonia por un tenente abandonado (1998).Na década dos noventa publicou tamén un volume de poemas titulado Arrabalesques (1994) e varios ensaios tales como A dubidosa luz do día (1994), galardoado co Premio Espasa de Ensaio; Carta ao rei de España (1995) e Un escravo chamado Cervantes (1996), que ofrece unha visión desmitificadora do autor do Quixote.
FONTE DE INFORMACIÓN: http://www.biografiasyvidas.com/biografia/a/arrabal.htm
Ningún comentario:
Publicar un comentario