O can de Pavlov

Agora mesmo nas clases de psicoloxía estamos a falar do aprendizaxe e como non saíu o tema do famoso perro de Pavlov, este home según o exemplo do perro explicou  o denominado Estímulo-Resposta.
A continuacón tedes un vídeo explicativo:

A magnitude das respostas aos diferentes estímulos pode medirse polo volume total ou o número de pingas segregadas nunha determinada unidade de tempo. Desde a habitación contigua, e a través dun cristal, o experimentador pode observar o comportamento do can, aplicando os estímulos e valorando as respostas. Antes de empezar o experimento, Pávlov mediu as reaccións de salivación á comida no fuciño, que foi considerable, mentres que salivó moi pouco sometido ao estímulo do son. A continuación, iniciou as probas de condicionamento. Fixo soar o metrónomo (estímulo neutral), e inmediatamente despois presentou comida ao animal (estímulo incondicional), cun intervalo moi breve. Repetiu a relación entre este par de estímulos moitas veces durante varias semanas, sempre cando o can estaba famento. Despois, transcorridos varios días, fixo soar soamente o metrónomo e a resposta salival apareceu ao oírse o son, a pesar de que non se presentou a comida.
Estableceuse unha relación condicional entre a resposta de salivar e o son que orixinalmente non provocaba a salivación. Dise entón que a salivación do can ante a comida é unha resposta incondicional; a salivación tras oír a campá é unha resposta condicional que depende da relación que na historia do suxeito existiu entre o son e a comida. O estímulo do son do metrónomo que orixinalmente era neutro funciona agora como un estímulo condicional. Este estímulo condicional (son), funciona para o suxeito con esa historia como un sinal que avisa que o estímulo incondicional (comida), está a piques de aparecer.
Finalmente, chamouse reforzo ao fortalecemento da asociación entre un estímulo incondicional co condicional. O reforzamento é un acontecemento que incrementa a probabilidade de que ocorra unha determinada resposta ante certos estímulos. A definición de condicionamento clásico ou respondiente é a formación (ou reforzamento) dunha asociación entre un estímulo orixinalmente neutro e unha resposta (polo xeral un reflexo ou unha secreción glandular, como no caso da salivación). Os principios do condicionamento respondiente utilízanse, entre outros, para a adquisición de hábitos como o control de esfínteres. Os estímulos poden clasificarse en sensoriais, propioceptivos e verbal.

FONTE DE INFORMACIÓN: https://es.wikipedia.org/wiki/Iv%C3%A1n_P%C3%A1vlov